آرایش كردن از زمان های بسیار قدیم مخصوصا زمانی كه مردم با دارو آشنا شدند، بین خانمها و آقایان متداول بوده و آنها با علاقه فراوانی برای زیباتر نشان دادن صورتشان میكوشیدند.مطالعه تاریخ باستان به ما ثابت میكند كه در دوران ماقبل تاریخ نیز مردان و زنان به بهتر نشان دادن ظاهر خود علاقه مند بودند. نوع آرایش و وسایل آرایشی كه در یك فرهنگ و ملیت برای زیباتر و جذابتر نشان دادن به كار میرود ممكن است در فرهنگ دیگر كاملا مردود باشد، اما اكثر مردم از تغییر در مد لباس، مو و آرایش صورت لذت میبرند.تاریخ شروع آرایش كلا به مصریا قدیم میرسد. آنها برای مراسم مذهبی از عطریات و مواد آرایشی استفاده میكردند و حمامهای مخصوص برای خوشبو كردن پوست بدن میگرفتند، به نظافت و پاكیزگی اهمیت میدادند و بعد از حمام از مواد خوشبوكننده و روغنی برای نرم نگه داشتن پوستشان استفاده میكردند .شانه و آیینه به عنوان اولین لوازم آرایشی مورد علاقه همه خانمها و آقایان بود. كلئوپاترا، ملكه مصر، مواد آرایش و عطر را عاشقانه برای پوست و مو و بدن خود استفاده میكرده است.اگر ما پیشرفت و تغییرات در مد و زیبایی را از زمان اجدادمان تا حالا دنبال كنیم، شاید به تمام آن تغییرات پی میببریم.آثار به جا مانده از اجداد به ما نشان میدهد كه مواد رنگی برای رنگ كردن مو، ناخن و پوست به کار میرفته و خالكوبی نیز در آن زمان وجود داشته و مرسوم بوده است. مواد رنگی و آرایش از ریشه درختان، برگ مواد گیاهی معدنی تهیه میگردید. مثلا پودر به نام كوهل شبیه سرمه در زمان مصریا قدیم برای شفافتر و بزرگتر نشان دادن چشمها مصرف میشد. دوده چراغ را به ابرو میزدند و از اكسید آهن برای تهیه سرخاب جهت آرایش صورت استفاده میكردند.یونانیها از سال 460 میلادی با علاقه فراوان عطریات و مواد آرایشی میساختند و برای مراسم مذهبی و استفاده شخصی و حتی گاهی به عنوان دارو استفاده میكردند.خانمهای یونانی از موادی به نام ورمیلیون برای آرایش صورت استفاده میكردند كه به رنگ فرمز روشن بود و از تركیب نمكهای جیوه در ساخت آن استفاده میشد.خانمهای رومی مخلوطی از گچ و سرب را به صورت میزدند تا آن را سفیدتر كنند، همچنین با رنگهای گیاهی گونه ها و لبهایشان را سرخ میكردندو از مخلوط ذرت، شیر و آرد ماسكهایی برای صورت تهیه میكردند كه آن را با كره نیز مخلوط مینمودند. رومیها هم مانند یونانیها و مصریها حمام و نظافت را باور داشتند و خانمها در موقع حمام از شیر و شراب استفاده مینومدند. حمامهای رومی معمولا عمومی بود با قسمتهای جداگانه برای خانمها و آقایان. مردان رومی نیز از عطریات و روغن برای خوشبو كردن پوست و نرم نگه داشتن آن بعد از حمام استفاده میكردند. شعرهای یونانی زیادی درباره نظافت، زیبایی مو و پوست و ناخن سروده شده است و نقاشیهای بسیاری بیانگر اهمیت آن است.آسیاییها، به خصوص چینیها، تاریخچه بسیار دوری در مورد سلامتی دارند و آراستگی را یك هنر به حساب می آورند، مخصوصا بین افرادی كه امكان استفاده از لوازم آرایش مختلف و لباسهای متنوع را داشتند. در ژاپن آرایش گیشاها خیره كننده بود و هنوز هم یك هنر باارزش به شمار می آید.ایرانیان نیز همانگونه كه تاریخ و شواهد نشان میدهد،پیرو مد و آراستگی مو و صورت و لباس بودند.افریقایی هاتحول بزرگی در آرایش مو و طراحی لباسهای مخصوص به وجود آوردند. آنها داروهای بسیاری از گیاهان و مواد او.لیه كه در اطراف خود دشاتند تهیه میكردند. همچنین از رنگهای زیادی برای آرایش صورت خود استفاده میكردند كه بعضی از انواع مدل مو و لباس آنها هنوز هم رایج است.در قرون وسطی بیشتر مواد رنگی روی گونه ها و لبها زده میشد. چشمها فقط با سرمه آرایش میشدند. مواد آرایشی و داروها از هم جدا نبودند ولی در اواخر قرن شانزدهم تقریبا از هم تفكیك شدند. این دوره بین كلاسیك و رنسانس بود، زمانی كه مذهب نقش مهمی در زندگی و عقاید و رفتار اجتماعی مردم داشت .
آرایش و پیرایش :
زیبایی که یکی از نعمتهای خداوند بوده و جلوه های زیادی از آن در قرآن و سنت، ذکر گردیده است، دارای دو نوع ذاتی و اکتسابی است. انسان در راستای تامین نیاز زیبا دوستی، می کوشد، جمال ذاتی را حفظ و جمال اکتسابی را بر آن بیفزاید. لذا آرایش و پیرایش را به یک فرهنگ، تبدیل نموده است. در زمینه ی پیرایش که عبارت است از تزیین با کاستن و تاریخچه ی آن به آغاز زندگی انسان بر می گردد، مرد می تواند، سر خود را جوازاً یا کراهتاً و زن با وجود عذر و اجتناب از به وجود آمدن تشابه با مرد، بتراشد .
آرایش، عبارت است از خود آرایی، با افزودن کالاها و فرآورده های زینت بخش، و از زمانی که مردم با دارو آشنا شده اند متداول گردیده است. در راستای آرایش، موی سر و ریش را میتوان با شانه کردن، فرق باز کردن، مالیدن کرم، پیوند زدن و استعمال رنگ، آرایش داد.