ویرایش از مهمترین قسمت های هنر عکاسی امروزی است. در گذشته نیز نمیتوانستید ویرایش را از عکاسی جدا کنید. مهارت شما در ویرایش میتواند از آسیب دیدن تصویرهایتان جلوگیری کند. باید بگوییم که قادر بودن به تغییر ادیت هایی که هم اینک روی تصویر تان اعمال کرده اید، برای تضمین این که قادر اید تاثیر دید خلاقانه خود بر روی یک تصویر را به حداکثر برسانید، اهمیت بینهایت زیادی دارد. فهمیدن این که تنظیمات یا ویرایشی که ایجاد کرده اید بطور کلی درست نبوده است براحتی میتواند باعث سرخوردگی یا از دست دادن فرصت های فراوانی از شما شود، چراکه نمی توانید بدون شروع از ابتدا، آن را تغییر دهید. به منظور جلوگیری از قبل آمدن چنین شرایطی، ایجاد یک روند ویرایشی دیزاین شده که به شما اجازه ایجاد تفاوت در هر لحظه و به هر جنبه از تصویر بی توجه به شروع از ابتدا برای برگرداندن (undo کردن) کار را می دهد، اهمیت بینهایت زیادی دارد.
نکته اول: سعی کنید از لایه های تنظیماتی استفاده لازم را ببرید
این نکته بسیار با اهمیت است و بسیاری از آن سود میبرند. لایه های تنظیماتی (Adjustment layers) واضح ترین و متداول ترین ابزار مورد بهره برداری برای ادیت غیر مخرب یا قابل بازگشت هستند. بسیاری از ابزارها در منوی تنظیمات تصویر نیز به عنوان لایه های تنظیمایت موجود می باشند. واقعا هیچ وقت وضعیتی نیست که در آن بهره برداری از یک تنظیمات مخرب به جای لایه تنظیماتی مربوط به آن بهتر باشد. لایه های تنظیماتی نه تنها از آسیب رساندن به داده های حقیقی در لایه ای که آن را تنظیم می کنند جلوگیری می کنند، حتی قدرت و اختیار میزان سازی بیشتر تنظیمات با کمک ماسک کردن (Masking)، شفافیت (Opacity)، و مُدهای ترکیبی (Blend Modes) را نیز به شما می دهند.
نکته دوم: بهره برداری از ماسک به جای ابزار مخرب پاک کن
اگر از حرفه ای ها بپرسید هرگز از پاک کن استفاده نمیکنند. گویی این ابزار در فتوشاپ موجود نیست. یکی از فلسفه های اصلی فتوشاپ این است: «ابزار پاک کن نیست». من در مسیر ادیت عکسم اگر برای بهره برداری از ابزار پاک کن (Eraser) وسوسه شوم، این نشان می دهد من در حقیقت دارم کاری را اشتباه انجام می دهم، چون این ابزار از جهت عملکردی دیزاین شده تا مخرب (دائمی) باشد. ماسک ها یکی از با ارزش ترین ابزارها در فتوشاپ هستند و برای رسیدن به همان نتایج پاک کن بدون مجبور کردن کاربر به ایجاد یک تغییر دائمی روی لایه دیزاین شده اند. شما قادر اید به سادگی با ایجاد کردن یک ماسک روی لایه ای که می خواهید، با رنگ زدن مشکی با قلم مو دلخواه قسمت هایی که نمی خواهید را پنهان یا پاک کنید. نقاشی کردن با رنگ سفید روی قسمت های سفید همین ماسک لایه، قسمت های پنهان شده را آشکار می سازد.
نکته سوم: بهره برداری از فیلترهای هوشمند
اسمارت آبجکت یکی دیگر از قابلیت های کلیدی فتوشاپ هستش که برتری های زیادی نسبت به یک لایه معمولی رو دارد. این نکته نیز اهمیت بالایی دارد. به طرز پیش فرض، وقتی که شما یک فیلتر فتوشاپ را به یک لایه اعمال می کنید، فیلتر به طرز مخرب پیکسل های آن لایه را بدون هیچ مدلی قابلیتی برای تنظیمات آتی، ادیت می کند. این جایی است که فیلترهای هوشمند به کار می آیند. فیلتر هوشمند فیلتری است که به یک لایه شیء هوشمند (Smart Object) اعمال می شود، که جایگزین غیر مخربی برای فیلترهای استاندارد است. به منظور بهره برداری از فیلترهای هوشمند، اول باید با راست کلیک کردن بر روی لایه مورد نظر و انتخاب “Convert to Smart Object”، آن را به یک شیء هوشمند مبدل کنید. وقتی این کار را انجام دادید، هر فیلتر اجرا شده به آن لایه اکنون به عنوان یک فیلتر هوشمند اعمال خواهد شد. اگر می خواهید لایه مرجع را از نو در آتی ادیت کنید، قادر اید با دوبار کلیک کردن بر روی لایه بندانگشتی (thumbnail) به آن دسترسی یافته، به عنوان یک سند جداگانه ادیت و ذخیره کنید.
چرا از اسمارت آبجکت استفاده میکنیم:
۱- جلوگیری از کاهش افت کیفیت تصاویر
۲- امکان ویرایش غیر مخرب
۳- حفظ تغییر حالت Free Transform
۴- استفاده از یک سورس برای چند لایه
۵- راحتی امکان ماسک کردن فیلتر های هوشند
نکته چهارم: اجتناب از ایجاد لایه های تخت
یکی از اشتباهاتی که من در ویرایش بسیاری از افراد میبینم این است که در آن مربی ایجاد مکرر لایه های مسطح را به منظور اعمال نوعی افکت پیش نهاد می کند. این کار تقریبا در بیشتر مواقع شامل ایجاد یک لایه خالی تازه و فشار دادن دکمه های Ctrl+Shift+E برای ایجاد یک لایه تخت (Flat layer) از کل سند می باشد. ایجاد مکرر این نوع لایه ها نه تنها به طرز زیادی اندازه فایل های کاری شما را گسترش می دهد، حتی به طرز موثر تفاوت قبلی را قفل می کند به طوری که از ادیت های آتی بر روی آنها محافظت می کند..
حتی اگر لایه های دیگر در پایین لایه تخت تازه خود را حفظ کنید، اگر بخواهید هر یک از آنها را ادیت کنید، باید هر یک از ادیت های آتی بر روی لایه تخت را از نو انجام دهید. به عنوان یک قانون کلی، تخت یا Flat کردن سند شما به طرز محشری ناکارآمد است و به شدت میزانی که قادر اید در آتی تفاوت ایجاد کنید را محدود می کند.
به تجربه من تقریبا در بیشتر مواقع یک روش جایگزین می باشد که توانایی این را دارد برای تکنیک هایی که نیازمند یک لایه مسطح هستند مورد بهره برداری قرار گیرد. یک مثال رایج که من اغلب می بینم، بهره برداری از یک لایه مسطح به عنوان مرحله نهایی برای اضافه کردن نویز به یک تصویر می باشد. یک جایگزین برای این کار که غیر مخرب باشد، ایجاد یک لایه پر شده با ۵۰% خاکستری است که بعد از آن نویز به آن اعمال می شود. سپس به سادگی مُد ترکیبی blend mode لایه را به soft light تغییر دهید و آن وقت دقیقا همان اثری که بهره برداری از یک لایه Flat دارد را بدون هیچ مدلی تخریب و کنترل بسیار بیشتر درمقایسه با تنظیمات خواهید داشت.
نتیجه گیری نهایی
افرادی که با برنامه نویسی رایانه ای آشنا هستند، با معنی برنامه نویسی شیء گرا (OOP) نیز آشنایی دارند. این یک تکنیک محشر ارزشمند است که به نرم افزار اجازه می دهد تا به شیوه ای بسیار سازمان یافته و مفید پیشرفت یابد. من در بیشتر مواقع سعی می کنم همین اصل را لحظه کار در فتوشاپ نیز به کار ببرم به طوری که سندم را با اشیاء مختصر و غیر مخربی که فارغ از همه چیز رفتار می کنند و در بیشتر مواقع می توان آنها را در آتی تنظیم کرد، لایه بندی می کنم. این فلسفه توانایی ادیت تقریبا نامحدود را تضمین می کند که نیازمند وابستگی به پنل تاریخچه تفاوت یا History نیست و وقتی که یک خریدار یا شما تصمیم می گیرید که یک ادیت باید کمی دارای اختلاف باشد، توانایی این را دارد ساعت های بی شماری در وقت شما صرفه جویی کند.