زمین خوردن سالمندان
زمین خوردن سالمندان نشان دهنده یک مشکل واضح در سلامت آنها می باشد، که هم صدمه فیزیکی و هم تاثیرات روانی دارد و ممکن است پیامدهای قابل توجه اقتصادی و پزشکی نیز داشته باشد.
هدف این مقاله ارزیابی زمین خوردن سالمندان و ارزیابی ذهنی کیفیت زندگی افراد سالخورده، پس از پیاده سازی یک برنامه جلوگیری از زمین خوردن می باشد.
مطالعه مشاهده ای و روش های آماری در مورد افرادی 65 ساله و بیشتر می باشد که گزارش داده اند در طول فعالیت عادی روزمره خود،زمین خورده اند.
علل اصلی زمین خوردن در افراد سالمند و سالمندان ممکن است داخلی یا خارجی باشد.
عوامل داخلی عبارتند از، سن، جنسیت، تنها زندگی کردن، استفاده زیاد از دارو، بیماری های مشترک، نقص در شیوه حرکتی و راه رفتن، کمبودهای تغذیه ای، زوال عقل، نقص در دید، و غیره.
در نتیجه این شرایط، باید به مواردی نظیر کاهش توجه، اختلال ارتزاستیک (که یک نشانه معمول برای تنظیم ناقص فشار خون خصوصا در حالت ایستاده است و به فرآیند پیرشدن مرتبط است)،
بیماری ها (پرفشاری خون، دیابت، تاثیر داروها و غیره) و نشانه هایی دال بر اختلالات تعادلی توجه نمود که ممکن است منجر به زمین خوردن این افراد گردد.
عوامل خارجی عبارتند از: خطرات محیطی (روشنایی اندک، زمین سُر، سطح های ناهمسان، تنها زندگی کردن و غیره)،
کفش یا لباس نامناسب، عصا یا وسایل کمکی نامناسب، موانع مرتبط با معماری ساختمان.
بی توجهی در هنگام انجام امور روزمره و راه رفتن غلط خصوصا روی پله ها، ممکن است منجر به زمین خوردن شود.
زمین خوردن منجر به صدمه می شود، که استقلال و حرکت فرد را دچار نقص می کند، و ممکن است منجر به معلولیت شود که به شدت بر کیفیت زندگی فرد مسن تاثیر سوء دارد.
معلولیت طولانی مدت، تاثیرات چشمگیری بر زندگی اعضای خانواده و پرستاران افراد مسن دارد. به نظر می رسد که یک مساله ثانویه نیز وجود دارد که فعالیت افراد مسن پس از زمین خوردن را محدود می کند.
سندروم پس از زمین خوردن سالمندان
–سندروم به اصطلاح پس از زمین خوردن– که در آن، فرد همیشه ترس از زمین خوردن مجدد دارد و سعی می کند برخی از کارها را انجام ندهد،
که منجر به کاهش قابل توجه کیفیت زندگی آنان در منزل یا مرکز سالمندان می گردد.
این فرآیند کارکرد فیزیکی را مشخص می کند، ویژگی ای که خاص هر فرد است و اینگونه تعریف شده است،
فرآیند سازگاری با محیط. اصل جلوگیری از زمین خوردن، بر کاهش خطر زمین خوردن متکی است:
بهبود شاخص های توانایی فیزیکی، به حداقل رسانی سندروم پس از زمین خوردن و ارتقاء کیفیت زندگی.
بر اساس سابقه پزشکی بیماران، مشخص شد که شایع ترین علت زمین خوردن (48 درصد) سرخوردن بخاطر سطح یخ زده، سطح سر در جایی ناشناخته، سر خوردن در خانه (روی قالی یا موانع غیرمنتظر مانند آب ریخته شده) می باشد. تنها در 10 درصد از زمین خوردن ها،
علت بخاطر اختلالات ارتزاستیک بود. نتایج در نمودار زیر آمده است.
اهمیت عوامل داخلی و خارجی منجر به زمین خوردن در سالمندان، در مرکز سالمندان آرام بخوبی بررسی شده است.
کاستن برخی از این عوامل به شدت به توانایی جسمانی و سلامت سالمند بستگی دارد.
مطالعات متعددی نشان داده اند که عوامل خارجی تاثیر کمتری بر خطر زمین خوردن دارند.
همچنین مطالعات زیادی نشان داده اند که علل مستقیم و مرتبط با سلامت زمین خوردن عبارتند از:
اختلالات تعادلی، اختلال در قدرت عضلانی، اختلالات در نحوه راه رفتن و سرگیجه، استقلال محدود در فعالیت های زندگی روزمره،کاهش فشار خون، تشنج، بیهوش شدن و اختلالات بینایی.