بیش فعالی در بزرگسالی به عنوان اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (Attention Deficit Hyperactivity Disorder یا ADHD) شناخته می‌شود. این بیماری رایج در کودکان است، اما ممکن است در بزرگسالان نیز ادامه داشته باشد و اثرات مخربی بر زندگی روزمره آنان داشته باشد.
علائم بیش فعالی در بزرگسالان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. ناتوانی در تمرکز و توجه: بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی ممکن است دشواری در تمرکز و متمرکز شدن بر یک وظیفه خاص را تجربه کنند. آن‌ها ممکن است مشکلاتی در پایان دادن به وظایف یا تکمیل آن‌ها داشته باشند. همچنین، آن‌ها ممکن است به سادگی از تحریکات خارجی پرت شده و به موضوعاتی غیرضروری توجه کنند.
2. بیش فعالی: بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی ممکن است علائم بیش فعالی نشان دهند مانند بی‌قراری، بی‌احترامی نسبت به محیط اطراف، بی‌نظمی در فعالیت‌ها و صحبت کردن بی‌اندازه.
3. افزایش ریستلس: بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی ممکن است دچار ریستلس بودن شوند، به این معنی که نتوانند برای مدت طولانی به آرامش بنشینند و تمایل دارند به طور مداوم حرکت کنند یا به فعالیت‌ها بپردازند.
بیش فعالی در بزرگسالی می‌تواند تاثیرات منفی بر زندگی روزمره فرد داشته باشد. این ممکن است باعث کاهش توانایی‌های شغلی، مشکلات در روابط فردی و اجتماعی، ناتوانی در مدیریت زمان و برنامه‌ریزی و افزایش استرس شود.
درمان بیش فعالی در بزرگسالان معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های دارویی و روش‌های رفتاری است. مشاوره روانشناختی و ارائه مهارت‌های مدیریت زمان و تمرکز نیز می‌تواند به فرد کمک کند. مهم است که هر فردی که مشکوک به بیش فعالی در بزرگسالی خود است، با یک تخصصی در این زمینه مشورت کند تا تشخیص صحیح و درمان مناسب را دریافت کند.