روکش دندان
روکش یا به عبارت دیگر پروتز ثابت، که به انگلیسی crown نامیده می شود، یک کلاهک فلزی یا سرامیکی و یا ترکیبی از هر دوی آنهاست که بر روی دندانهای با تخریب گسترده و یا عصب کشی شده گذاشته می شود، تا علاوه بر حفاظت از آنها در برابر شکستن، مرکز و زیبایی دندان نیز مجدداً به آن بازگردانده شود.
1- روکش تمام فلزی (Full Metal):
این نوع روکش تقریباً منسوخ شده و دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرد.
مزایا: ماندگاری بالا؛تراش کمتر دندان
معایب: ظاهر نازیبا
2- روکشPFM (ترکیب سرامیک و فلز)
این نوع روکش روتین مطب های دندانپزشکی است.
مزایا: عمر این روکش ها از روکش های تمام فلزی کمتر و از روکش های تمام سرامیکی بیشتر است.
معایب: احتمال ترک یا پریدگی چینی روکش، دیده شدن لبه فلزی در بعضی موارد.
3- زیرکونیا (zirconium)
از لحاظ ساختاری شبیه pFM است با این تفاوت که به جای استفاده از فلز تیره در مرکز روکش از زیرکونیوم استفاده میشود که رنگ آن سفید است ولی استحکام آن به اندازه یا حتی بیشتر از آلیاژهای فلزی است.
مرایا: استحکام بالا، زیبایی فراوان
بریج یا روکش چند واحدی:
زمانی که یک یا چند دندان را در یک سمت از دست میدهیم برای پر کردن این فضای بی دندان از روشی به نام بریج استفاده میشود که دندانهای مجاور ناحیه بی دندان تراش خورده و به عنوان پایه مورد استفاده قرار میگیرند.
معایب بریج:
1- از مهمترین معایب بریج پوسدگی دندانهای پایه و از دست رفتن آنها بعد از چند سال است.
2- به این ترتیب بعد از چند سال به جای یک دندان از دست رفته سه دندان از دست رفته خواهیم داشت و طول ناحیه بی دندان افزایش خواهد یافت.